Ҳикматҳо

Айби кор инҷост, ки ман «Он чи ҳастам»-ро бо «Он чи бошам» иштибоҳ мекунам, хаёл мекунам он чи бояд бошам ҳастам, дар ҳоле, ки он чи ҳастам набояд бошам.

То окилон рохе барои хандидан биёбанд девонахо хазор бор хандидаанд.

Вақте себеро мегазӣ ва як кирми нав (яъне зиндаро) мебини нороҳат нашав! Зеро мумкин буд себро бигазӣ ва ними кирмро бубинӣ.

Муҳим ин нест, ки зебо бошӣ, зебоӣ ин аст, ки муҳим бошӣ, ҳатто барои як кас.

Роҳи рост ҳамон аст, ки дар таҷруба ва дониши худ биафзоем ва онҳоро барои расидан ба офрзу ва хостаҳои писандидаи худ ба кор барем.

Дар зиндагӣ шикаст вуҷуд надорад.

Аз андешаҳо ва орзуҳои дигарон барои мувафақияти худ кумак бигиред.

Дар суқути афрод дар чоҳи ишқ, қонуни ҷозиба тақсире надорад.

Дӯстон иборат аз хонаводае ҳастанд, ки инсон аъзои онро ба ихтиёри худ интихоб кардааст.